insanlar öldüler, hep öldüler, bir gün öldüler
anlaşılmaz!
gecenin çekmecesinde unutuldular sonra
bir inci kolye gibi dağılmış boncukları.
belki bir gün balkona çıkar
blok flütle çocuk şarkıları çalarım
''dostluğun biz sevgisiyle toplanırız burada''
sizler, bizler, ne bileyim herkesler...
insanlara uyanmalarını kim söylüyor füsun
kim sabah oldu diyor onlara?
bana artık büyü diyorlar
bütün renkleri mezun etmişler hayatlarından
karanlığa emekli öğretmenler gibi sanki insanlar.
bilirsin işte füsun gidişinden bu yana
hüzün sektöründe bilfiil yirmi üç sene görev yaptım!
infaza götürürken bari üstbenlerim
gözüme bir gökkuşağı bağlasalar.
bir gece kalkıp bütün ışıkları yakacağım füsun
şiirime ışıktan bir nokta koyacağım!
