bugün öğrenciliğini, gençliğini, ölümünü yaşadığı şehrin sokaklarında gezdim.
yürürken utandım. o sokakları bir daha görmeyecek. bir daha okuluna gidemeyecek.
gözlerim doldu, hiç tanımadığım artık hiçbir zaman tanışamayacağım bir kadın için ağladım. ölen bir insanın gözlerinden bakmaya çalıştım etrafıma. güzeldi o etraf. köpeğe tekme atan bir adam görsem de güzeldi, yerler çerçöp dolu da olsa, insanlar suratına boş boş baksa da güzeldi.
anlamıyorsunuz ki.
ben bugün o kızın yürüdüğü yollarda gezdim. eskiden yürüdüğü. bir daha asla ayak basamayacağı. belki de gitmeyi çok sevdiği kafelere, lokantalara baktım. bilmiyorum.
bayram günü ölüm haberini aldığımız zeynep şenpınar'ın katledildiği evin önünden geçemedim. korktum oranın kapısından. belki izleri kalmıştır.
anlamıyorsunuz ki.
markete girdim. önümde hırpani bir adam. kasiyere biraz sert konuştu. kadın sessizleşti. ben tetikteyim. hadi diyorum bir şey daha söyle de ortalığı birbirine katayım. söylemedi, gitti. belki mizacı öyledir dedim ama endişelendim bu durum için. hiç tanımadığım insanlardan korkuyorum, korkuyoruz.
bir kaç mekanın önünden geçtim. yastayız afişleri asılmış, pınar'ın gülen bir fotoğrafı var. acılı bir şehirdeyim. izleri kalacak.
katilin emniyete alındığı videoyu izledim. çevresinde onlarca jandarma. başı eğik yürüyor. meydan tanıdık. tüylerim diken diken oldu. adamın benzini aldığı video denk geldim biraz önce. gayet sakin. can almamış gibi.
duyar kasmak değil benim derdim. primcilik değil. üzgünüm. çok utanıyorum. ölüyoruz evet, bu doğal bir şey.
ama dövülmen, boğulman, ateşe verilmen, boş bir varile tıkılman, üstüne beton dökülmesi ve gömülmen doğal değil.
yüzüne dokunmaya kıyamayacağın bir insanın canının alınmış olması ağır geliyor bana.
bitmeyecek. devam edecek bunlar. yine hiç anlamamış mı önceden ayrılsaydı bilmiyor muymuş denilecek bir cinayetin arkasından. bir yere varılamayacak. kimse geri gelmeyecek.
