ağız tadıyla olamadığım, o yavşaklığın avantajlarından faydalanamadığım tiplemedir.
ne zaman bir misafirliğe gitsek hep çok çekingen kalırdım. evin çocuğu yoksa büyüklerle oturup halıya bakarak zamanın geçmesini bekler, çocuğu varsa da odasına gidip bana bir şeyler anlatmasını/göstermesini dilerdim. bir bilgisayar oyunu olsa ve oynamak için içim gitse de o açmadığı sürece bir şey diyemezdim. sanırım genel bir "deplasmanda olma" hissiydi zira çocukla samimi de olsam, ilk kez gördüğüm biri de olsa durum aynı olurdu.
evimize gelen misafir çocuklarını ise daha ben odama çağırmadan onlar dalar, odamdaki her yeri kurcalar, yaşları yetmiyorsa bilgisayarı açmam için yalvarırlardı. acı bir tebessümle basardım bilgisayar kasasının güç tuşuna...
