ilişkinin ilk günlerinde köşe bucak sakladığınız ve hep "tek bip" te kullandığınız telefonun özgürce, bangır bangır çaldığı zaman anladım ben nişanlılığın hakkat garip bi şey oldugunu.
baba bizi el ele kol kola görecek diye köşe bucak saklandığımız, baba yokken eve yemege gelen sevgilinin anneyle olan diyaloguna dahi şaşırırken, birden yemek masasında damat adayının babanın yanına oturması, yeşil çuha serilmiş okey masalarında babanın eşi olması, okeyi vurunca yere, masasının üstünden "oooo damattt çak bakayım. aferin" demesi ilginç lan.
düşünsene yıllarca saklanmış bi ilişki. ( evet babam sert. hala böyle adamlar var ne kadar yobazlık değil mi. ehehe şakacılar sizi!) değil yanyana, aynı karede bile olması hayalken bu iki adamın, kankavari olması!
garip. hayat cidden garip. bi küskünlük var babamda. evin tek kızı gidecek diye belli belirsiz huzursuzluk anları yaşıyor. bi, "prensesim benim, canım" lafları.. bi üste titreme. senin tek damla göz yaşın için dünyayı yıkarım imajı... "düğün günü aldık baba" dediğinizde derin derin bakışlar. "hayırlısı olsun kızım" derken acıtan surat ifadesi koyuyor lan adama. ne hayatın omuzlarınıza az sonra yükleyeceği yükler, ne kaprisler, ne maddiyat ne nişanlanan çift ne de anneler... en çok kız babasına koyuyor bu haller. emin olun.
