kayıp şehrin karanlıgında dolaşan sıkıntı dalgasına karşı günün ilk ve büyük ihtimalle son zehrini de vücuduma hapsettikten sonra, bugun oldukça fazla sayılabilecek dakikalarımı harcadıgım televizyonu kapatıp beni bekleyen sıkıcı odama dönmenin vakti geldi...
günlerdir içimde varolan sıkıntıyı en ücra köşelerdeki poşetleri karıstırarak gidermeye çalıştım. ve bugun bulundugum klinik laboratuarda hiçbir bulguya ulaşamadım!
yarına ertelenen bir bekleyiş içinde telefonumu kapatıyorum...
bu aralar çok sık gördüğüm kabusların sebebini bilmiyorum ama bir labirent karmasıklıgını teşkil ediyorlar...
evet! galiba bu gece onlarla konusmanın vakti geldi... yatagımın altındaki çekmecede beni bekliyorlar... beklesinler!
henüz giyinmedim ve yanıma almam gereken bir hikaye var...
dedim ya bugune dair elime kayda değer bir şey geçmedi! sıkıldım!
