Linç kültürünü sevmem ama ara ara son derece doğru şekilde yapılıyor, haksızlık etmemek lazım.
9-10 yaşında kendi bedenlerimizi keşfetmeye başladığımız bir döneme girmiştik mahalleden kızlarla. Biz mankenlere çok özenirdik ve çok sık hayali podyum üzerinde yürürdük. Zamanla bu oyunun içine olabildiğine çıplaklığı kattık. Etekler yukarı çıkıyordu, frikik veriyorduk, atletlerimizi bikini üstü haline getiriyorduk. Biz bunu yaparken çok fazla erkek bizi izliyormuş. Bazılarını biz zaten görürdük ama anlamazdık niyetini çünkü bizim aslında bir niyetimiz yoktu. Sadece mankendik. Arkadaşlarımızın evlerine gittiğimizde bazılarının babaları mahrem yerlerimize dokunurdu. Oradan anlıyorum çok fazlasının bizi izlediğini.
Ben büyüdüm, mankenler artık yok, yerine duygu gibi kadınlar geldi. Şimdi etrafımda 9-10 yaşlarında kız çocukları ona özeniyor. Daha ince bir vücut hayal ediyorlar. Baygın gözleri ve aralık dudakları ile poz veriyorlar ve yarı çıplak poz vermeye çalışıyorlar. Annelerin ve babaların ilgilenmediği çocuklar bunları eminim yayınlıyor. Bizi zamanında nasıl izliyorlarsa o çocukları aynı öyle izliyorlar.
Kimsenin kimseye iyi örnek olma mecburiyeti yok ancak nereye kadar kötü örnek olabilirsin? Bunun üzerine düşünmek lazım. Takipçilerinin 16 yaşından küçük çocuklar olduğunu bilip, her an mükemmel vücut, pahalı kıyafetler, çıplaklık ve farklı bir hayat sunuyor olmak ne kadar doğru? Bu çocuklara tüm bunları normal göstermek çocukları sapık bir toplumun önüne atmaktır.
işte duygu bu yüzden sevilmiyor. Ben hiç olmazsa bu yüzden sevmiyorum. O kadar kötü ve iğrenç bir örnek ki hatta tiksiniyorum onun gibilerden. Kendisi böyle devam ederse daha çok linç yiyecek o da var.
Her linç için yerimi almayı planlıyorum ve duygu popon kocaman. Askelr.
