Sokakta etrafa salça olup küfürler eden ve toplum tarafından deli olarak görülen insanlar ile çok rahat sohbet eden biriyim. Korkmam. Şimdiye kadar iki bipolar bozukluğa sahip insan gördüm, korktum. Bu rahatsızlığa sahip arkadaşlardan özür diliyorum, fikrimi dile getiriyorum. Muhtemel her hasta bir diğerinden farklıdır, belki ben çok zorlu iki insan gördüm, bilemem.
Bazen çok sevimli davranıyorlardı, iletişim kuruyorlardı, gülüyorlardı. Bazen ise korkunç şekilde saldırgan davranıyorlardı. Daha önemli olan şu, etrafta bir anda nerdeyse çıplak şekilde gezmeye başlıyorlardı. Daha farklı şeyler elbette gördüm ama bunları konuşmak bana düşmez.
Haliyle ben bipolar bozukluğa sahip olduğunu söyleyen insanların yaptığı davranışları anlıyorum. Kontrol edebiliyor olsalar emin olun öyle davranmazlar. Yaptıklarından nereye kadar onları sorumlu tutabiliriz konusunu tartışmamız gerekiyor. Onları tartışmak saçma çünkü dediğim gibi kontrolü yitirmiş durumdalar.
Yine tartışılması gereken bir konu var. Ben ailemde asperger sendromu olduğu için çocuk sahibi olmayı düşünemiyorum. Daha önce belirtmiştim. Çocugun sosyal zorluk yaşamasını istemedigim için mecburi bir seçim yapmak zorunda kaldım.
Bipolar bozukluğa sahip olduğunu bilerek çocuk sahibi olmuş birini bu sebeple kusura bakmasın ama anlamıyorum. Bence hanımefendi kadın bedeni üzerinden anne ve çocuk haklarını korumaya çalışmak yerine şunun cevabını vermeli.
Bedenimi teşhir etme isteğimi kontrol mu edemiyorum yoksa sahiden bir amaç uğruna mı bedenimi teşhir ediyorum?
Ve tekrar ediyorum. Neden genetik bir hastalığı çocuğa aktarmaya bu denli hevesliyiz? Sahiden. Biraz mantıklı düşünmek lazım.
Edito: bu arada ilginçtir, çocukluğu boyunca uykusuzluk, yüksek enerji ya da farklı olduğunu hissetmek benim tüm aspergerli arkadaşlarımdan duydugum şeylerdir. Ya asperger sendromuna bipolar eşlik ediyor ya da kadın asperger sendromluların yanlış teşhis almasına kurban gidiyor olabilir. O da var.
Edişimini: tatlışkom buraları okuyorsan şunları söylemek istiyorum. Yaklaşık 26 sene uğraşıp, belirtileri tek tek anlattığı halde hiçbir teşhis alamamış ve en sonunda onu en iyi tanıyan hekim sayesinde asperger sendromu teşhisi alan bir kadın ve yine 31 yaşında asperger sendromu teşhisi alan bir kadın tanıyorum. 31 yaşında olan uzun yıllar bipolar tedavisi görmüştü ki asperger sendromu gözden kaçmıştı. Diğeri hiçbir teşhis alamamıştı 26 sene.
Çocukluk boyunca öfke, duygusal tepkiler, uykusuzluk, senin hâlâ yaptığın gibi sürekli eller ile oynamak, okul öncesi okuma yazma öğrenmek, krizler ve birçok şey aspergerli kadınların yaşadığı sorunlardır. Rutinlerinin değişmiş olmasının adını koyamayıp bunları öfkeye dönüştüren çok fazla aspergerli kadın var. Bunlardan birine bu öfke nöbeti sonrası travma sonrası stres bozukluğu teşhisi kondu. Düşün teşhis konusu ne denli sıkıntılı. Bazen mutlu ve çok umutlu uyanıp sesleri ve fiziksel etkileri aşırı hissetmek nedenli kendini aniden üzgün hissedip günü öyle bitiriyor bile olabilirsin. Sorun sesleri ve diğer şeyleri ne kadar fazla hissettiğini bilmiyor olmak. Bilince bunu kontrol edebiliyorsun çünkü.
Yani 67 yaşında bir ablan olarak önerim asperger sendromu konusunda uzman olan genç bir hekim ile görüşmen, varsa asperger teşhisi alman, asperger sendromunu anlaman ve daha sonra bipolar bozukluğun etkilerini düşünmen. Asperger sendromu yoksa bunu elemiş olursun o da iyi bir şey.
