Böyle ölür müyüm bilmem ama Bir gün deneyeceğimden eminim. Bugün değil veya yarın da değil. Daha fazla yitirince akıl sağlığımı (ki yitireceğimden de eminim). Anksiyetem devreye girecek. Zaten depresif acıya meraklı bünyem bir sünger gibi var olan acıları çekecek içine. insanları suçlamayı bırakınca (ki yine eminim bırakacağım bir gün) tek suçlu ben kalacağım. Dünyanın beni üzmek için bir özenle planlandığına inanacağım yine, gerçek anlamda hangi birine üzüleyim düzeyine tekrar geldiğimde acıyı çekip bitirme isteğim bitmiş olacak. Çekmektense yitmeyi deneyeceğim. Garip bir şekilde eminim bundan.
Sizin haberiniz olmayacak bu yazıyı yazanın dediğini yaptığından.
Beni tanıyanlar da bu yazdıklarımı bilmeyecek, dediğimi yaptığımı bilmeyecekler.
ilginç değil mi
