Valla geçmiş olsun. Zor durumlar bunlar. Çocuğa yürümeyi sürekli hatırlatmak bence pek doğru değil. Bu yüzden ayrıca korkuyor olmalı.
5 yaşındayken babam beni kucaklasın, beraber uyusun ve sevsin diye her gün hasta numarası yapıyordum. Ölüp duruyordum. Bacağım tutmuyooooo dediğim o an işe yaradığında günlerce yatabilecek kadar severdim babamın ilgisini. Ancak çoğu masalın seyri bir cadı tarafından değiştirilir ya bizim cadı annemdi.
Haliyle ben kendi çocukluğum üzerinden düşündüm sizin durumu. 40 gün boyunca kucaklarda gezmiş, her dediği yapılmış, hiçbir çaba harcamadan günlük her tür ihtiyacına erişmiş bir çocuk var. Bir anda alçı çıkıyor ve hadi bakalım diyor büyükler, yürü.
Bi de yürümesi için yine ilgi gösteriliyor, arabalara bindiriliyor, bilmem neler oluyor.
Yani sanki ilgiyi yavaş yavaş çocuğun üstünden çekmek iyi olabilir gibi geliyor bana. Günlük ihtiyaçları konusunda yine kendi çabasını vermesi gerekiyor. Çok çaktırmadan, zorlamadan, ilgiyi dan diye çekmeden, oldukça zeki hamleler ile hayata tekrar alıştırmak lazım. Her şeyi ayağına götürmemek başlangıç için ideal olabilir. Bi de arkadaşları eve toplamak ilgisinin sadece kendisine yoğunlaşmasını engeller. Bir noktadan sonra onlara katılmak için kalkabilir.
Ancak korkuyor yine olabilir. Bilemem. Geçmiş olsun.
