Yeminle hiç risk almak istemiyorum artık. Eskiden sürekli yeni insanlar ile tanışmaya çalışırdım çünkü insan ilişkilerini öğrenmeye çalışıyordum. Bundan acayip keyif alırdım. Flört etmekten falan korkmazdım. Sokakta gördüğüm insandan hoşlanıp tanışmaya gittiğim oldu. Ne kaybedeceğim diye bakıyordum hep.
Herhalde kendimi kaybettim. Eski neşemi, gücümü, beklentisizliğimi, cesaretimi, iyi taraflarımı. Bilmiyorum. Müthiş şekilde itiyor artık insanlar beni. Eskiden birinin eski sevgilisini unutamamış olmasını umursamazdım, şimdi öyle birini sevmek yerine ölmeyi tercih ediyorum. Eskiden insanların çapkın olmasını umursamazdım ki çapkındım, belki hâlâ çapkın biriyim ama sakinleşme dönemine girdim, bilemem, şimdi ilgimi çeken kişinin, hayatta tek bir başarısı varmış gibi ( fizik, vücut kısımları, baba parası vs ) ona yoğunlaşmış birinin peşinde olup onun dikkatini çekmeye çalıştığını gördüğüm an şöyle diyorum. Böyle birine 4 saat ayırmak yerine sessizce unut kezban. Yanlış anlaşılmasın böyle biri derken küçümsemiyorum. Belli aldatır. Adamın tek beklentisi öncelikli güzellik çünkü. Etraf benden daha güzel kadın dolu. Bana kızgın olduğu an, benden uzaklaştığı an ya da artık nasıl bir an bilemiyorum, güzel bir kadının ilgisi ile egosunu tatmine çalışacak. Ya insanlar artık niyetini çok kolay belli ediyor ya da ben çok duygusal bakmaya başladım, bilmiyorum.
Çok uzun yıllardır tanıdığım biri var. Evlenmiş, aynı evin içinde o kişiyi tanımak zor geldiği için eski sevgilisine yazmıştı. Teknolojinin zararları. Bence teknoloji bizi böyle insanlar yapıyor. Bilmiyorum. Yıldım.
