zaman kavramını kaybetmiş gibiyim, sürekli bir şeyler söylemek, yazmak istiyorum...
kendimi bile bu durumda olmadığıma ikna etmem gerek. Alışkanlık olarak baktığım her şeyin bir yanılgı olduğunu öğrendim. aslında onlar bizi hayata bağlayanlar galiba...
kendimi ateşe bilerek atmış gibiyim, hiç bir yanma insana bu kadar güzel ve anlamlı gelemez. kimse beni bu ateşten çıkarmasın. kül olmalıyım.
yarım kalmak benim yaşadığım, her şey yarım kaldı. tamamlamak için çabalıyorum ama...
benim gücüm bu duvarları aşmaya yetmiyor, kanatlanıp uçabilsem keşke.
aşamasam da bu duvarın önünden ayrılmak gelmiyor içimden...
