Kurnazlık ile ilgisi olmayan durum. Bir kültür ve öğrenilmiş doğrular var. Bunlar çocuğu büyütürken ortaya çıkıyorsa elbette bir kimlik üzerinden eleştiri yapabiliriz.
- çocuğu eşinin ailesine göstermemek. Bunun bir benzeri boşanma sonrası çocuğu baba ile görüştürmemek işte. Biz babaannemlerle görüşmedik, babamın boşanmaya yanaşmama sebebi de sanıyorum olacakları anlamasıydı. Bizi göremezdi. Asla göstermezdi annem.
Herkesin meselesi kendisini ilgilendirir. Çocuğu bu tip şeyler için kullanmak açık açık vicdansızlıktır.
- çocuğu sokağa atmak ya da hiç çıkarmamak. Bulamadık bunun ortasını. Eskiden eve giremezdik, şimdi sokağa çıkarmıyorlar. Çocuklar sokak kültürünü öğrenmeli. Bak bundan 27 yıl önce bir anne otizmli kızını uğraşamayıp sokağa atmıştı. Aksam ezanını kadar eve gelme demişti. Çocuk araba ve insan görünce kriz geçiriyordu. O çocuğu sokakta oynayan çocuklar arasına zamanla aldı, çocuk zamanla öyle ya da böyle uyum sağlamayı öğrendi. Oyun oynamaya, seslere, insanlara, konuşmaya ve çoğu şeye çocuklar sayesinde alıştı. Sokaklar tüm çocukların eşit olduğu yerdir. Bir yerde toplanıp oynasınlar işte, bu kadar korkmaya gerek yok.
- ve çocuğu birey olarak kabul etmemek. Çocuğa danışmamak, mecbur bırakmak. Kızlar kendi eşyalarını, kıyafetlerini ve yemek istediği yiyeceği seçemiyor, anne yaşam alanını aslan gibi belirlemiş, sonra bu kızlar neden erkenden evlenmek istiyor.
Daha 99 saat yazarım ama psikolojik olarak çöktüm şu an.
