Bir görüşe göre ilkel insanlar, bir baba etrafında gruplaşıp onun kutsiyetiyle bir arada yaşıyorlar, o'nu aynı zamanda ilahi bir güç olarak görüyorlardı. Evlatların, özellikle büyük erkek evladın, iktidarı ele almak için bu ilahi babayla savaşması, galip gelirse de parçalayıp yamyamca etini yemesi gerekirdi. Böylece ilahi baba olur, kabilesinin erkini elinde tutabilirdi.
Bu anlayış zamanla farklı değişikliklere uğrayarak hristiyanlığa da geçmiştir. Kiliselerde bugün dahi ayinlerde yapılan ekmek ve şarap ayini, markos'ta geçen "isa yemek sırasında eline ekmek aldı, şükredip ekmeği böldü ve “Alın, bu benim bedenimdir” diyerek öğrencilerine verdi. Sonra bir kâse alıp şükretti ve bunu öğrencilerine verdi. Hepsi bundan içti. “Bu benim kanım” dedi isa, “Birçokları uğruna akıtılan antlaşma kanıdır.” rivayetine dayanır. Böylece tanrı/baba isa'nın kutsiyeti sonsuza dek inananların bedeninde tecelli edebilecektir.
Efkaristiya, freud'un "tanrı, abartılmış bir baba figüründen başka bir şey değildir" sözünün en temel dayanaklarından biridir.
