daha az önce bitirdiğim belgesel. bir mevzuyu incelerken, üzerine çok konuşulduğu ve taze olduğu sırada değil de, ortalık sakinleşip herkes unuttuktan sonra incelemek gibi garip bir huyum var.
öncelikle bu belgeseli izleyip gözleri dolmayan, ağlamayan, tüyleri tam tekmil ayağa dikilmeyen insan gözümde çöp poşetidir.
belgeselde birkaç husus dikkatimi çekti. onları paylaşmak istedim.
selçuk bayraktar, projeyle ilgili inanılmaz bir hırsa sahip. milyonluk makine üretip, tüm testlerde sınırların dibini ekmekle sıyırmak gibi bir huyu var. besmelesiz düğmeye basmıyor adam. helal olsun. uçuş testinden sonra ekibi karşısına alıp sesi titrerken anlıyorsunuz bunun para işi olmadığını. bir insanın derdi para olsa, milyon dolarlar da verseniz adam 3 tekerlekli bi cihaz uçtu diye ağlamaz, ağlatamazsınız. onu ağlatan gururdur, vatanseverliktir, ahlaktır, erdemdir.
onun haricinde belgeselde mekan olarak geçen tüm şehirlerin üzeri çiziliyor. bunun sebebini düşündüm biraz. istanbul'un üzeri sanırım belediye ile yaşanan gerginlikten dolayı çizilmiş. çorlu 'nun üzeri neden çizildi onu anlamadım.
bunların haricinde belgeselin anlatım gücü bana da biraz zayıf geldi. çok daha etkili kurgulanabilirdi. gerçi bir film değil, bir belgesel çekilmiş. bu açıdan bakılınca da olması gereken bu diye düşünüyor insan.
neyse. allah daha büyük başarıları görmeyi hepimize nasip etsin. yolumuz açık olsun.
