Aslında Tek çocuk olmak ama burayı biz mi düşüncez? Hatta şey yapalım toplanıp, tek çocuk olmakk, tek jojuk olmak, tek ccocuk olmak falan böyle bir sürü başlık açıp kaçalım.
Şu hayatta en kıskandığım insanlar bunlar. Ben benimsediğim insanlar hariç pek kıskançlık hali göstermem ama bunların tamamını kıskanıyorum.
91 yaşındayım. Odanın ortasına berjer çektim, mafya babası gibi oturuyorum orada. Eskiden deniz kenarına koltuk çekip klip çeken popçular vardı, onlar kadar havalıyım. Yorgunum. insan istemiyorum etrafımda.
Bunu bilen Kardeşim odaya geliyor, bileğimden tutuyor ve beni sakince yere düşürüyor. Bir amacı yok. Yapmak istiyor ve yapıyor. Direnmeyi bıraktım. Yağ gibi kayıyorum, yere düşüyorum ve sakince yatıyorum orada. Neden diye bile sormuyorum. 2 erkek kardesle büyüdüm ben. Şunu cok iyi biliyorum, evde erkek varsa hiçbir şeyin mantıklı bir nedeni yoktur.
Ayrıca 98 kardeşim var, eşyalarıma dokunulmasından nefret ederim, paylaşma anlayışımı henüz kimse anlamadı ve bencil olabiliyorum. Kardeşlerimle pek anlaşamama sebebim inatçı ve bildiğimi okuyor olmam.
Yani öyle bazı şeyleri kardeşsizliğe bağlamayın. Benim var ama böyleyim. Ah ah. Dertlendim.
