ilk kez çocuk yaşlarımda, milliyet gazetesinin pazar ekinde, bedri koraman'ın o zamanlar bir sayfa boyu yayımlanmakta olan sayfasında -sanıyorum- erkeklerin çapkınlık maceralarına gönderme yapılan bir karikatüründe, olabilemeyecek kadar güzel bir kadının önünde diz çökmüş bir erkeğin ağzından söylenir bir biçimde resmedildiğinde okumuş olduğum, yıllar sonra türk edebiyatının en özgün şairlerinden birine, özdemir asaf'a ait olduğunu öğrendiğim, şimdilerdeyse sulu zırtlak bir çapkından çok umarsız bir aşığa yakışmakta olduğunu düşündüğüm dizeler...
sana gitme demeyeceğim.
üşüyorsun ceketimi al.
günün en güzel anları bunlar.
yanımda kal.
hamiş: hakir, zamanında arnavutköy'de üstad asaf'ın, gelenleri müşteri değil konukları olarak gördüğü ve her biriyle saatler boyu sohbetler ettiği barında kendisiyle tanışmak ve bir masada oturup sohbet etmek -ki bu esnada pikapta bülent ortaçgil'in şık latifesi çalmaktadır- bahtına erişmiştir. ancak bu görüşmeyi daha sonra sürdürmemiş olması sebebiyle kendisine koca bir "yuuuuuh" çekmektedir, her daim...
