Yürüdüm karanlığında sokakların
içimde hep bir umutla
çok uzakta yanıyordu ışığın
varlığını düşünmek bile içimi ısıtır...
ellerine değsem yeter...
ne bir yağmur damlası söndürebildi ateşimi
ne de kalbime düşen bir kar tanesi dondurabildi kanımı
bitmedi içimdeki özlem...
inanmıştım sana sen vardın...
denizler kadar derindi anlamın...
insanın içini rahatlatan, aşk kokan adamdın sen...
ama aşkını hiç göremedim...
güzel yaprakların eşsiz gölgesi altında bile...
hem rahatlatan hem acıtandın sen!
o yüzden seni hiç sevemedim ben!
