"yüzyıllık yalnızlık"la tanıdığım ve bir insan nasıl bu kadar akıcı bir üsluba sahip olabilir diye hayretler içinde kaldığım, bir dilin neredeyse tüm sözcüklerinin kullanılarak -elbette çevirinin güzelliği de es geçilmemeli burada- yazılmış olduğu hissini veren bu muhteşem kitabı bitirdiğimde kalemi kağıdı alıp da eşe dosta mektup yazmaktan bile hicap eder bir hale geldiğim; hemen ardından ele aldığım "başkan babamızın sonbaharı"nda -belki de çeviri nedeniyle üslup çok akıcı olmasa da- insanın iliklerine kadar ulaşan bunaltılı havadan içime dolan kutsal daralmayla sarhoş olduğum ve son olarak da çaresizliğin senfonisi olarak adlandırılabilecek "kırmızı pazartesi" kitabının ardından yazarlığına tümüyle teslim olduğum, nobel ödüllü, ünlü kolombiyalı yazar. yaşayan en büyük yazarlardan biri...
