Babalar günü her ne kadar sönük kutlama ve ilgili ile karşılansa da, aslında daha şaşalı kutlanması gereken gün diye düşünürüm.
Kadın, annelik duygusu ve donanımı ile dünyaya gelirken,
erkek, baba olmayı sonradan öğreniyor. buna rağmen, bazı babalar, anneden daha da özverili ve duygusal evladına ebeveyn oluyor. En azından benim babam öyle idi..
Babamı 2008 senesinde kaybettim,
o gidene kadar en iyi arkadaşım,
en iyi dostum ve babam oldu bana,
Tabii çekişmelerimiz ya da benim isyanlarım, terk edişlerim, asiliklerim olduğu halde, hiç bir zaman kollarını kapatmadı bana, ne zaman ben geldim baba desem, yarı müstehzi yarı ağlamaklı sıkı sıkı kucakladı..
Hayatımda aldığım yolu ve yolumun nasıl olması gerektiğini, nerede yumruklarımı hazır etmem, nerede kenara çekilip, sadece seyretmem gerektiğini, söyleyerek değil kendisinin yaşadığı hayatından öğrendim..
Ve Hâlâ hayata karşı korkmadan yol almamı sağlar, nasıl mı?
Babamı kaybettikten sonra yaşadığım ağır travmalar ve kendimi tamamiyle izole edip inzivaya çekildiğim zaman, yine o süreçte, rüyalarıma gelerek bana cesaret verdi.
Onu özlüyorum, daima eksikliğini hissediyorum, ama yine de kendimi dünyanın en şanslı kişisi olarak görüyorum,
Her insana böyle baba nasip olmayacağını bilerek, iyi ki o adam benim babamdı diyorum..
Seni çok özlüyorum Rıfatçım..
