Dün gambiyanın bir köyünü gösterdi trt belgeselde. Kara kıra Afrikanın toprak ve yüzölçümü olarak en küçük ülkelerinden biri. Su savaşları programı, çağlar-hakan ikilisinin susuz köylerden su çıkarma hikayelerinden biriydi. Bir şehir vardı ortasından koca bir nehir geçen. buna rağmen kuraklık susuzluk ve dolayısıyla ekilip dikilemeyen kıraç araziler. Mahsulü az. ekili dikili tarım arazisi yok denecek seviyede. Fakirlik diz boyu. Günde 1 sefer yemek yiyen ve ayaklarında bırak ayakkabıyı, terlik bile olmayan yalınayak gezen insanlar. Programın Başında Bir kız çocuğunu gösterdi, 10 yaşında, evine su taşımak için her gün 2,5 - 3 kilometre öteden başının üzerine yüklendiği leğenle günde kimbilir kaç sefer yapıyordu. Dediği şuydu: "ben büyüdüm artık, ama kardeşim daha küçük bir bebek. Onun büyüyebilmesi için evde su taşıma onuru bana verildi". Ekip köye gelince haliyle tüm köylü sevince boğuldu welcome-welcome diye diye karşıladılar bu acaip yabancıları. içlerinden biri evine misafir etti bizimkileri, 2 kap yemeğin birini onların önüne koydu. 4 kişilik bir aile ve günde tek sefer yenen 2 tabak kuskus pilavı. Buna rağmen yine de hallerine şükreden temiz ve onurlu insanlarla dolu bir köy gördüm o yokluğun fakirliğin açlığın sefaletin hüküm sürdüğü topraklarda. Halkının çoğu müslüman. Yüzlerinde tebessüm köylerinde huzur vardı, Yine de mutlular biliyor musunuz, kavga etmeden, birbirlerini yemeden ve hiç şikayet etmeden yaşıyorlardı.
Döndüm bir de bizim hayatımıza baktım, kendimden utandım. Ülkemizde Herşey var ama huzur yok. Neden? Çünkü insanlar aç gözlü. Ellerindeki nimetler yetmiyor. Hep daha iyisi daha fazlası. Daha daha.. Helal haram demeden dünya hırsıyla kıyasıya rekabet ve hep rant kavgası. Kısaca varlıktan şımarmış, yokluğun ne olduğunu unutmuş ve azmışız sanki biz. Allah sonumuzu hayır getirsin de bu gidişat hiç iyi değil arkadaşlar. Allah hiç kimseyi açlıkla terbiye etmesin.
Ama Bu millet aç kalmadan aklı başına gelmeyecek...
