Bir dönem mor çatı'ya sığınan şiddet mağduru kadınlarla çalışmıştım.
O sığınma evlerinden her çıkışımda katılarak ağlardım.
Çocukları ile çaresizce neresi olursa olsun kaçmak isteyen, çoğu iş güç ya da diploma sahibi olmayan kadınlar...
Geçmişleri yok, gelecekleri belirsiz. Korkuyorlar, korkmaları çok normal. Bilinmezlik, mahalle baskısı, yertsiz yurtsuz olmak, bazen ölümden dahi korkutucu geliyordu onlara. Ölmek, kurtulmak oluyordu.
Benim gördüklerim cesaret edebilenler. Edemeyenler de işte böyle yitip gidiyor.
Hiçbir şey kolay değil göründüğü kadar. Kolay Olsa bu kadar insan şiddete maruz kalıp hayatını kaybetmezdi.
Çok üzücü gerçekten... Umarım bu kadıncağız da hayatına sağlıkla devam edebilecek duruma gelebilir. En azından fiziksel olarak...
