Etrafındakileri kandırmaktan daha zordur. Kimine göre bir sanat, kimine göre ise bir ahmaklıktan ibarettir. Ben sanat olduğu görüşüne daha yakınım.
Aslında birçok şey insanın kendi kafasında oluşuyor ve bitiyor. Hemen hemen hepsi kendini ne kadar kandırabildiğinle alakalı. Sevinmek, üzülmek, sevilmek... Tabii bazen kendini kandırmak yeterli olamayabiliyor. Sen her ne kadar gittiğim her yerde çiçek açacağım, bahar benim içimde desen de eğer bir kardelen değilsen kışı gördüğün an solup gidersin.
Demem o ki, kişi mutlu olmalı ya da kendisini mutlu olduğu yalanına ikna edip bir şekilde öyle hissetmeli, taa ki kışı görene kadar. Yalan olan bir dünyada ne kadar gerçek olunabilir ki?
