Babasini 6 ay once kaybetmis biri olarak cevaplayacagim.
Ilk zamanlar kimseyle ama hickimseyle konusmak istemedim. Surekli gelen giden oldugundan, telefon susmadigindan yoklugunu cok hissettim ama olaylari idrak edemedim. Ne zaman herkes elini etegini cekti uzerimizden, o zaman olayin aci yuzuyle karsilastim. Simdilerde, is cikislarinda ve cok ozledigimde mezarina gidip ziyaret ediyorum. Konusuyorum. Cok ozledigimi soyluyorum. Yokluguna dayanmanin com zor oldugunu soyluyorum. Eminim bir yerlerden duyuyor beni. Ruyalarda bulusuyoruz iste. Hayat, hayatim devam ediyor ama buyuk bir parcam eksik. Her sey yarim. Hicbir sevincimi ve uzuntumu paylasamayacagim. Kac yasinda olursan ol, baban oldugunde sirtini yasladigin o cinar da kokunden sokuluyor.
Babanizin kiymetini bilin. Hala vakit varken ve hayattayken sarilip, benim yerime opun.
