Evet içimiz dağlandı, babasız nasıl yaşanır bilmiyorduk, korktuk hem de çoook ama öğrendik bir şekilde.
Tökezleye tökezleye, ağlaya ağlaya, özleye özleye öğrendik onsuz yaşamayı.
Hayat öğretti, kafamıza vura vura...
Yaşam tüm dinamiğiyle devam etti, güldük de, eğlendik de, tatillere de gittik, aşık da olduk...
Ama her daim özledik.
O mum her daim yandı içimizde lakin hayat devam etti.
insanların acılarını, matemlerini sorgulamayı kendinde hak gören hadsizler bilmelidirler ki, acı her yürekte ayrı tezahür eder.
Hiç kimse senin gibi matem tutmak zorunda değil, senin acıyla başetme yöntemini uygulamak zorunda değil!
Bazı insanlar içe kapanarak, bazıları ise dışa dönerek, yazarak, çizerek, dostlarıyla beraber olarak başetmeye çalışır acısıyla...
O yüzdendir ki sus!
Hatta önce òzür dile, sonra sus!
