insanın ilerleyen yaşlarında hatırladıkça yüzünü güldüren ilk gündür.
benimki şöyleydi. köy okulu. okul da eve çok yakın. zil sesini, istiklal marşını, andımızı hep duyardık. okul çıkışında evlere dağılan öğrencileri izlerdik kardeşlerimle. okula gitmek benim için bir hevesti. herneyse o gün geldi çattı. okula babam götürdü. ilk okul çocuğu bendim. biraz özenmişlerdi. hahah. mavi önlüğüm, beyaz yakam. beyaz kilotlu çorap, siyah ayakkabılar. sene 2002. eylül ayı. sınıfa en geç ben gittim. annem nasılsa okul çok yakın diye, geç götürmüştü. tabii ben sınıfa girdim. baktım üç kız. erkekler dikkatimi çekmemişti. yalan yok. ağlıyorlar... bende o kadar hevesliyim ki. hemen kalemi, defteri çıkardım masaya koydum. bekliyorum. öğretmen gelecek. birşeyler öğreneceğim. hep evde diyorlardı zaten. işte kızım öğretmenini çok iyi dinle, sözünden çıkma. oku. sonra yanına oturduğum merve isimli kız dürttü beni. sordu. sen niye ağlamıyorsun? ben tabii şaşırdım. niye ağlicam ki? sonra baktım. diğer çocuklar ağlıyor. anneleri teselli ediyor. benimki de kapıdan beri bakıyor bana. şey düşünmüştüm. ben niye ağlamıyorum diye? hahahahah. ulan ya. sonra bende ağlamıştım. ama sırf o an toplum baskısı yemiştim. ağlamıyorum diye. geldi annem teselli etti. öğretmen velileri sınıftan kovdu. hadi başbaşa bırakın bizi diye. belgin hocam. sarışın. zayıf. genç bir öğretmen. hem ürkmüştüm. hem de sevmiştim onu. çocukluk işte.
