dışardan çok güzel, çok şık ve ziyadesiyle havalı olmalarına rağmen; kendilerini geliştirme adına hiçbir şey yapmıyor olmaları, beni ziyadesiyle üzmektedir. tabi ki lafım bütün ankara kızlarına değildir ama özellikle de karanfil sokaktaki kız güruhu, sürekli bu söylemimi destekler nitelikte tavırlar sergilemektedir. hatta bu konuda bir anektod da aktarmak isterim.
hava çok değilse de biraz soğuktu ve insanlar, hızlı adımlarla evlerine yol almaktaydılar. bendeniz de oradaki kitabevinde aradığım kitabı bulmuş olmanın sevinciyle, oradaki mısırcıdan bir adet mısır almak istedim. paramı hazırladım ve kuyrukta önümde bekleyen o çok havalı, çok tarz kızı incelemeye koyuldum. kız tabiri caizse şahaneydi. saçları, kokusu... mısırcıya parasını uzattı, mısırcı bir lira daha gerektiğini söyledi. kız da karşı kaldırımdaki arkadaşına seslendi:
" leyla, bi lira daha ver amuna goyyum"
ne mısır, ne kız, ne soğuk hava.
koşarak metroya girdim ve bu gördüklerimi ve duyduklarımı unutmak için müzikçalarımı kulağıma takarak, trenin içinde gözden kayboldum...
