bir ülkeyi ülke yapan; eğitimi, ekonomisi, istikrarı ve askeri gücüdür.
asker, stratejiyi ve o stratejiyi oluşturan unsurları nitelikli olarak kullanan eldir. savaş hiçbir zaman ilk seçenek olmamıştır.
içinden çıkılamaz durumlarda; kimi zaman son, kimi zamansa yanlış politikalar nedeniyle sondan bir veya birkaç önceki seçenektir.
savaş kaybedildiğinde o anki kayıplardan ziyade, uzun bir zamanınız ipotek altında alınmış oluyor.
dünya hala 2.dünya savaşının sosyal ve ekonomik sonuçlarını unutmuş değil.
ayrıca günümüzde olaylar, bundan elli yıl öncesine göre belki elli kat daha hızlı gelişiyor. bu ve birçok nedenle ülkeler kendilerini sürekli hazır olmak zorunda hissediyor. ancak bu hazırlık; bireysel olarak nitelikli, mantalite olarak her an hazır, idealist, görev-komuta zincirini kırmayacak kişilerden oluşmalıdır.
aynı zamanda cephanenin de günün getirdiği koşullara uygun ve güncel kullanılması gerekir.
bunun dışındakiler; madem zorunlu gidek bari diyerek, yaprak ve tuvalet temizleyip, üzerinde ego kasan üstünün arkasından küfür eden, şafak sayıcılardan oluşuyor. askerlik her zaman olmalı ancak herkes asker olmamalı. bence sıkıntı burada.
