-Zamanımın yara izlerini üzerimde fazlasıyla hissediyorum: Tanrı’yı rahat bırakmıyorum; züppelerle birlikte, onun öldüğünü geveleyerek eğleniyorum, sanki bunun bir anlamı varmış gibi. Densizlikle, yalnızlıklarımızı ve içlerindeki en yüce hayaleti baştan savdığımızı sanıyoruz. Gerçekte, artan yalnızlıklarımız, onlara tebelleş olan şeye bizi yaklaştırmaktan başka bir şey yapmaz.
