4. ayımı doldurdum kendileri ile. 40 mg ile devam ediyordum 50 ye çıkardım. Şimdi nasıl gidiyoruz onu anlatmak istiyorum biraz. Biraz yoruldum. Yani sürekli ya dolu bi kafayla uyanıyorum, ya da boş bi kafayla uyanmak için tekrar uyuyorum. Gerçekten de böyle bir etkisi var. Mesela sabah uyandığımda kafamı kurcalayan şeyler, ya da gece kafamı kurcalayan şeylerden, tekrar uyandığımda eser kalmıyor. Hatırlıyorum ama düşünmüyorum. Son dönemlerde aşırı derecede depresif bi hale soktu beni. Karantinanın buna etkisi de göz ardı edilemeyecek kadar fazla sanırım. Biraz daha kendimle barışık biri olmamı sağladı. Sonrasında, spora başladım ki bu beni olumla anlamda çok iyi etkiledi. Fakat bir zaman sonra spor da yeterli gelmeyince tekrar bir boşluğa soktu beni. Sanırım beni hayata bağlayan şeyler olmasa, biraz da cesur biri olsam, ki bu hap anlamsız bir cesaret veriyor size, intihar düşünceleri yanımdan geçmedi de demeyeceğim. Sürekli olumlu şeyler olmuyor yani. Şuan 50 ye çıktım ve biraz daha rahatladım. Öncesinde nasıldım emin değilim, yani şuan mı daha iyiyim öncesinde mi daha iyiyim bilmiyorum açıkçası. Bazı şeyleri kabullenmek, "hastalık hastası" gibi, yani bu düşüncelerin ya da bu ruh halinin bir adının konması üstüne de tedaviye başlamak kafanızda "lan ben hasta mıyım, benim sorunlarım mı var, evet var ki buna başladım" şeklinde ilerliyor ve bu da sizi önceden çok da önemsemediğiniz küçük şeyleri iyice büyütmenize sebep oluyor. Ben de öyle oldu en azından. Sizde olmaz umarım. Hapın amacını iyi anlamanız lazım öncelikle, ne için içtiğinizi bilmeniz gerek. Ben niye içiyorum sorusuna takılıp kalıyorsunuz çünkü bazen, bu durumda da destek almanız iyi olur diye düşünüyorum. Hap bir araç değil, aracı olmalı sizin için ki bırakma zamanında bundan sonra nasıl olacak düşünceleri içinde kaybolmayın. Ben kayboldum. Onun dışında, kendinize biraz daha dürüst olun, egonuzu yenin, özür dilemeyi bilin. Bu kadar sanırım.
