o an ki hüzünü, aciyi, mutsuzlugu dü$ünün. bu cocugu dünyaya getireyim mi? getirmeyeyim mi? canimin bir parcasi. evladim. ama özürlü. kim bilir ne $ekilde olur özürlügü, nasil ya$ayacak hayati, hayat ona sunabilecek mi istedigini? mutsuz mu olacak? ben cocuguma nasil bakarim "ke$ke dogurmasaydin beni anne" derse, diyemezse, gözleri bunu anlatirsa.. belki hergün tekrar tekrar ölürüm.
ama ben bunu ba$aririm, ona bakarim, herzaman yaninda olurum. belki tedaviler ile gecer özürlügü, iyile$ir.. ama ya daha kötü olursa? aci cekerse? herkes ona aciyan gözlerle bakarsa belki bir gün ona bu eziyeti cektirdigim icin kendimi affedemem. onun cekecegi aciyi ben cekeyim daha iyi diye dü$ünen anne´dir belkide. celi$kiler icinde bu karari verir. hic birimiz bilemeyiz. ve umarim bunu dü$ünmeye hic bir zaman mecbur kalmayiz. bu anneyi anlamayan, "katil" sifatini yaki$tiran okadar cok insan var ki. sanki bunu yapan anne "oh aldirdim, rahatladim." diyecek. (bkz: akil fikir) hic bir anne isteyerek karnindaki bebegine kiymak istemez.. anlamamiz cok zor, böyle uzakdan bakilinca ama saygi duyulmasi gerekir bu anne´ye de, daha kucagina almadan cocugu icin en iyisini dileyen anne´dir..
