near light isimli parçasıyla bu akşam ruhumu alıp bedenimden çook uzaklara götürmüş müzisyen. tam da ayın bu akşamki güzelliğine kapılmışken kendimden, dış dünyadan tamamen soyutlandığımı fark ettim.
yıllar önce vazgeçtiğim, anlamsız olduğu kanısına vardığım intihar duygusu uyandı sanki içimde o 3 dakika 28 saniye boyunca. kendimi bir uçurumun kenarında buldum.
aşağıda hırçın, uçsuz bucaksız bir deniz var. yüzümdeki yorgun gülümsemeyi hissediyorum.tüm o kırgınlıklar, kızgınlıklar, adına varoluş krizi dediğimiz şeylerin hepsi birazdan geride kalacak. kafamın içi bomboş. artık hissetmediğim kadar mutlu ve huzurlu hissediyorum. tam kendimi uçurumdan aşağı bırakacakken parça bitti, ruhum bedenime geri döndü sanki. bir anda rüyadan uyanmış gibi kendime geldim.
sonra kendime şunu hatırlattım. hayat da aynı yollar gibi. nasıl ki yolun sonu değil de yol boyunca yaşadıkların, gördüklerin, hissettiklerin, biriktirdiklerinse güzel olan, hayat da öyle bir şey işte. o yüzden, yola devam. belki bundan sonrası daha güzeldir, kimbilir.
