bugün sabah. normalde kolay kolay ağlamam fiziki bir acı çeksemde ya da bir yakınımı kaybetsem. ama ne zaman aç, garip , çaresiz, durumu olmayan biri görsem , duysam ağlarım, efkar basar elimden geldiğince yardım ederim, birde yardım edemezsem daha kötü hissederim.
ağlamanın erkeklikle, ılıklıkla alakası yok insan olmakla alakası var. buarada yaşlanıyorum heralde.
