.. ne kadar özlüyorum bir bilsen. senden ayrılalı tam 2 ay 6 gün oldu. "yavruum" diyen sesin sürekli çınlıyor kulaklarımda.
anne bu yazıyı sana yazdım.
koruyucu meleğimdin sen benim her zaman. ne güzel savunurdun, sakınırdın babamdan. hasta iken hiç ayrılmazdın başımdan. sigaraya başladığımı ilk sen öğrenmiştin ve ne güzel hırpalamıştın beni. biliyorum her vurduğunda canın acıyordu senin de.
eve geç saatte döndüğümde bir sen uyanık olurdun. merakla, telaşla biraz da kızgınlıkla sorardın "nerdesin oğlum sen" diye. ben de her defasında "ya sen niye uyumadın, anahtarım var benim" derdim kaygısız kaygısız biraz da kızarak. ses çıkarmaz, mutfağa girerdin o geç saatte. akşam yemeği'nde ne varsa ısıtırdın, koyardın önüme ve ben doymadan, sofradan kalkmadan gidip uyumazdın. "neredeydin" sorusuna kızdığımı bilir, alttan alarak sormaya çalışırdın ben yemek yerken. ben de "ya anne takıldık arkadaşlarla, beni bekleme bu saate kadar, sen yat uyu" desemde her defasında hiç uyumazdın.
duygularım bir okyanus misali şimdi, öyle büyük, öyle derin ki anne. özlemim kupkuru bir çöl gibi yakıcı.
nasıl özlüyorum anne.
o gençliliğin deliliği ile kırmışımdır kalbini çok. n'olur affet anne. hep söylerdin "ana baba olun da görürüm sizi" diye. anlamamışım meğer niye öyle dediğini. şimdi anlıyorum anne. haklıymışsın.
keşke bazı şeylerin değeri zamanında anlaşılsaymış. yitirildi mi bir diz kalıyormuş dövecek.
