Çocukluğumdan bu yana, ilkokul çağından itibaren içine girdiğim pek çok ortamda yaşadığım, hem ara ara dogrudan duyduğum ve hem de hissettiğim bir itham. Bunun sebebi fiziksel görünüşüm mü, enerji veya aura olayı mi, hiç bir şekilde çözemedim doğrusu. Tanrı’ya isyan ettirecek denli rezalet bir şey..
Evet; dışarıdan beni tanımayan bir insan bile çok gicik bir insan olduğumu bir şekilde duyumsar ve takındığı tavırda bunu bir şekilde hissettirir. Tabii şimdi artık yetişkin bir birey olsam da bilhassa çocukluk, ergenlik ve ilk gençlik dönemlerinde bunun olumsuz etkilerini fazlasıyla yaşadım.
ilkokul ve ortaokulda her zamaN istenmeyen ve sevilmeyen çocuk oldum. insanlar beni her Fırsatta asagılıyor ve dışlıyordu. Örneğin üçlü sıralarda oturduğumuzda kimse benimle oturmak istemez ve sıranın dışına ittirirdi. Hiçbir arkadaş grubuna dahil olamadım. Sürekli fiziksel görünümümle alay edip durdular. Doğru düzgün bir arkadaşım hiç olmadı. Teneffüslerde ne yapacağımı şaşırır ve uyuyor numarası yapardım. Bu sefer de altimdan sırayı cekerlerdi.
Bu durumu farkettiğim diğer bir nokta ise toplu taşımada kimsenin yanıma oturmamasidır. Yahu herkesin yanında biri var, ancak nasıl oluyorsa benim yanıma kimse oturmaz; sanki vebaliymişim gibi..
Mamafih,karşı cinsle iletişimimde de çokça etkisini görürüm. Kolay kolay kimse yüzüme bakmaz ve konuşmak istemez. Sanırım yalnız basıma olecegim...
