küçük çocuk, annesine ;
benim rengim neden senin gibi değil?
annesi ; bir an duraksadı beklemediği yerden gelmişti böyle bir soru için daha çok küçük diye düşündü,
sen babana benziyorsun dedi gülerek.
çocuk şöyle bir babasına, bir kendisine, bir de annesine baktı ;
hayır değil diye bağırdı.
getir kolunu getir, kolumun yanına koy,
bak değil işte diye ısrar etti..
babası şaşkın karısına baktı,
gördünmü değil işte babam daha koyu.
tekrar küçük kolunu annesinin kolunun yanına getirdi ;
bu da değil diye bağırdı öfke ile...
annesi onun gibi olan diğer arkadaşını söyledi, osman da senin renginde onunda annesi babası farklı senin gibi..
anne babaları farklı renklerde olan çocuklar da böyle olur dedi, kupkuru ifade ile çocuğuna yakalanmış mahçup ...
çocuk aldığı cevaptan memnun olmadı,
ama ben sana benzemek istiyorum!!!
öbür arkadaşlarım annelerine babalarına benziyor diye üzgün suratla sitem etti...
aradan bir kaç gün geçti, annesi tamam unuttu artık diye düşünürken.
çocuk ;
ananesi ile gezerken eğlenirken çekilmiş resimlerine bakmaya başladı, yüzünde masum gülücükler ile annesine seslendi,
anne, anne, biliyorum ben kime benziyorum,
annesi sordu kim?
ananem "o" benim gibi, ona benziyorum,
diye sevinçle söyledi...
küçük çocuk pekala biliyordu rengi ananesine de benzemiyor, ama onunlayken beraber yaptıkları yaramazlıklar ve özgürlük ve şımartılmanın ne demek olduğunu bildiği kadını kendine model seçmişti..
