Yaşımızla ilgili midir bilmiyorum. Küçükken zihnimizdeki o binbir farklı şeye kendisini konsolide edebilen ruh zamanla bir şeyler tarafından tüketilerek kendisini tek bir noktada sabitliyor. Artık bir süre sonra yeni insanlar tanımak, yeni şeyler yapmak, yeni yüzler görmek zevk vermemeye başlıyor. Yeni ihtimaller, yeni cesaretler... O küçücük hafızamızla zamanında tonla öğrendiğimiz bilgiyi şimdi öğrenirken on kat daha zorlanıyoruz gibi sanki. Manayı tek bir yerde topluyor geriye kalanı çöpe atmaya çalışıyormuşuz gibi, hayatımızdaki o temel eksik ne bunu hep düşünmüşümdür. Yani demek ki yaş ilerledikçe insanda bir şeyler kayboluyor, bir şeylerin içi boşalıyor. Bu da insanın ruhunda bir boşluk duygusu yaratıyor. Ve artık o insan hayatındaki diğer maddi , manevi, kendi yararına olacak unsurları görebilmek, değerlendirebilmek ve hayatı bu konuları düşünmeden yaşayabilmek için o boşluğu doldurması gerekiyor. işte hayat burada sorgulanması gereken bir kavrama dönüşüyor gibi.
