benim lisede bir hocam vardı aydın hoca. yuvarlak suratlı esmer tenli dikdörtgen gözlüklü bir adamdı. ilk gördüğümde lan bu köylü herif mi geldi şimdi de demiştim. halbuki üzerinde takım elbisesi düzgün bağlanmış kravatı da vardı. hiç ciddiye almadım ilk geldiğinde. ama sonra bir konuşmaya başladı arkadaşlar, bir konuşmaya başladı... aman allahım!
o kadar akıcı ve güzel bir türkçeyle konuşuyor, birde zeki ve akılcı konuşuyor ki şaştım kaldım. hepimizle ayrı ayrı ilgilenip şakalaşıyor, hayata dair anekdotlar veriyordu. dersin sonunda o ciddiye alamadığım insan gözümde dağ kadar büyümüştü. tek benim değil tüm sınıfın ve okulun kalbine oturmuştu bu öğretmen.
hatta sonunda müdüriyetin baskısı sonucu istifa ettirilmeye çalışılırken bütün okul bahçede toplanıp protesto etmiştik. mükemmel bir insandı.
günün birinde de bize demişti ki:
"arkadaşlar çirkinim diye üzülmeyin, herşey ağzınızın laf yapmasına bağlı. Üniversitede en güzel kızlarla ben çıkıyordum herkes şaşırıyordu. Sizde diksiyonunuzu düzeltin, bol bol kitap okuyun."
