okuduğum ilk ahmet telli şiiri. her sözcüğünde onu bulduğum, her dizesini ezbere bildiğim, onu okurcasına. ben şiir sevmezdim oysa ki.. sesini her duyuşumda kulaklarımda yankılandı "Çocuksun sen sesindeki tipiye tutuldugum.." dizesi. sen tipiydin, bense avuçlarından dökülen bir kum tanesi. ya kayıp gittiğimi farkedemeyecek kadar önemsizdim, ya da küçüktüm. küçük olan bendim ama çocuk hep sendin. beraber çıkmıştık yola, üstümüze kar yağıyordu. kaç güneş batırdık, kaç dönemeç döndük, hangi taşa takıldık, saymadım. sözümüz vardı, uçurumlar bile durduramazdı bizi hani ? olmadı. uçurumları dolduran sesinmiş. o gidince ayağımın altı bomboş kaldı. bir adım atsam yitip gideceğim varışsızlığımda, sonsuzluğunda. sabret, parmaklarım dışarda benim. kirpiklerime düşen son çiy damlası da kuruduğunda düşeceğim.
