ezelden uyuşturucu ve mafya işine bulaşmış bir dayı oğlum var. daha doğrusu bu şekilde kardeş iki dayı oğlum var, ama bunlardan biri (büyük olanı) "başarıya" ulaştı.
ara ara ben bu kuzenimi düşünürüm, benden 4 yaş kadar küçüktür, çocukluğumuzu filan hatırlarım.
geçtiğimiz aylarda facebook üzerinden kızkardeşimle temasa geçmişler. kızkardeşimi yemeğe çağırıyor. dudak uçuklatacak kimi bazı detaylar var, onlara girmeyeyim, kendim de ifşa olmayayım. bunlar arabada giderken bizim kuzen cüzdanını açıyor, kızkardeşime uzatıyor, bak diyor:
içinde binlerce euro, deste deste...
sonra şöyle diyor:
"ben zengin bir adamım. görüyorsun istediğim her şeyi satın alabilirim, ne istersem de yaparım. ama sen ve kızkardeşin, siz çok şanslısınız, keşke sizin yerinizde olsaydım... bir aileniz var. sizi gerçekten seven iyi bir anne babanız var..."
dayımla yengem o çok küçükken ayrılmıştı, sokaklarda orada burada savruk büyümüş bir çocuk.
bin şükür ben kendim de fakir birisi olmamakla birlikte, her ne zaman "daha çok paranın" derdime derman ya da bir şeylere çözüm olabileceğini düşünsem, kuzenin bu sözlerini hatırlarım...
çünkü olmuyor. çünkü hayatta öyle "bazı şeyler" var ki, gerçekten hiçbir meblağ satın alamıyor...
