Var böyle bir arkadaşım şaşırmıştım bunu ilk söylediği zaman, babam benim kıymetlim baş tacım olduğu için.
Çok yargılamamak lazım insanları hayat herkese adil davranmıyor ne yazık ki.
Neden diye sordum, içindeki nefreti merak ettim bir insanın babasından nefret etmesi benim için otobüs durağında beklerken vapur çarpması kadar imkansızdı o zamanlar.
Çok açmadı o zamanlar konuyu geçiştirdi, Sonra sonra ‘büyüdüğümüz’ zaman anladım.
hiç bir zaman başarısını takdir etmeyen, sürekli eleştiren, desteklemeyen, verdiği kararlara saygı duymayan, hiç ilgilenmeyen yani baba rolüne bürünmüş “biriydi” sadece.
Var böyle sözde babalar, gördüm bir çok defa acı acı tanık oldum. insanları yargılamak kolay, zor olanı yapınca anlamaya çalışınca -insan- oluyoruz.
Babamın yoluna taş, toprak olurum. Rabbim eksik etmesin ömrümden en en en sevdiğim.
Dünyaya gelen her çocuğun sözde babası değilde merhametli, vicdanlı, gerçek bir ‘baba’sı olsun çok amin.
