Biraz masraflı oluyor yeğen sevgisi.
Onları küçüklükten beri Fenerbahçeli yapmak için çok masraf ettim.
Toplayıp Fenerium'a götürmek formalar eşofman ayakkabılar almak, sinemaya yemeğe götürmek (bu sayede sevdiğim buz devri, Shrek gibi seri filmleri ve animasyon filmleri vizyonda izledim) masraflı olsa da zevkli eğlenceli oluyor.
Tıkış tıkış araba içine dolmaları bir biri ile kavgaları kıskançlık eleştirileri kafa şişirse de zevkli oluyor.
Ergenlik çağına adım atmaları ile masrafları da ağır oluyor.
Bilgisaray tablet telefon (hele ki öğrenci olmaları) ile bazıları şehir dışında okumaları ve giysileri...
Bir teknomarket veya giyim mağazası ziyaret edilmesi hiç kolay değil.
Allah var, dayı amca bize bunu al demiyorlar.
Az çok bakınca çocuğun yaşı ne olursa olsun ihtiyacı olan şeyi görebiliyorum. Hele ki bu dönemlerde çocuk okutmak masraflar ödemeler aidatlar aile bütçesine nasıl etki ettiğini tutarı aile gelirinin ne olduğunu bildiğim için imkanlar dahilinde paraya acımıyorum.
Suratlarında mutluluk, gözlerinde minnet duygusunun değeri ölçülemez.
Özellikle kız yeğenler, onlar candır.
Özellikle erkek kardeşimin kızı bana arkadaş gibi davranıyor. Diğer kız erkek yeğenler de öyle, Anneleri babaları amcana-dayına saygılı ol böyle konuşma dese de yeğenlerin konuşmaları davranışı benim için saygısızlık olmuyor, onlara kızamıyorum.
Geçen gün muhabbet esnasında kız yeğen (erkek kardeşimin kızı) halasını (benim kız kardeşimi) eleştirirken (haklı olarak, 14 yaşındaki kıza saçların ne böyle çok kötü yakışmamış denir mi? Üstelik en az yarım saat ayna karşısında fön makinesi maşa ile saçına sevdiği şekli veren ergene) falanca kızın saçı çok güzel öyle yap demesi yeğenin zoruna gitmiş ve annesine "halam çok karışıyor bana, gitsin kendi kızına karışsın bana karışamaz" diye annesine çıkışırken bana dönüp "öyle değil mi, haksız mıyım kız?" Demez mi?
Sinirli olmasa ve beni önemsemiyorlar diye yanlış anlamasa (bu yaşlarda çok alıngan oluyorlar) yere yatıp gülecek hale geldim.
