kopuk sahneler olsa da iç hesaplaşmayı çok güzel veren bir film. hayatın farkettirmeden insanı nerelere sürüklediği aşikar. annelerine benzememek miydi tek amaç sanki, aşk gelip oturunca da baş köşeye eli kolu bağlı kalmıyor insanın, durmadan işliyor.
nurgül yeşilçay dan nefret etmeme rağmen o acınası bakışları az da olsa "yazık be kadına" hissi uyandırıyor. tülin özen harikalar yaratmış. bu kadın daha çok filmde oynatılmalı ve hakkında konuşacak çok şeyimiz olmalı diye düşünüyorum.
