ilkokul birinci sınıftayken efraim diye bir kedimiz vardı her gece gelir koltuğumun içine kıvrılırdı. Bazen sağa sola dönerken efraim altta kalır çok kötü tırmalardı. Tam anasının gözüydü efraim. Hep yemek artıklarını yer, fareye filan hiç ellemezdi. Bazen fareler kışlık mısırımıza girerdi. Nenem acayip sinirlenirdi. “Adam get kapan mapan al, bunun kendine hayrı yok, at gitsin nusubeti” derdi dedeme. Nenem kızarken efraim hep kulak dikilir çaktırmadan dinler, bi süre arazi olur, sonra ağzında küçük bir fareyle gelir, evdekilerin görebileceği yerde fareyi atıp tutar, aferinleri maşallahları toplar daha sonra fareye yol verir yine sobanın yanında yoğurtlu Mısır ekmeğine yumulurdu. Öyle kurnaz birşeydi lan!
