ahir zaman olur ki, bir ramazan günü arabanın şoför koltuğunda oturuyorum ve yolculuğumuz köylerin içinden şehir merkezine ulaşmaya yönelikti. yolun ortasında bir taş var, üzerinden geçemeyeceğim büyüklükte. dörtlülerimi yaktım sağa çektim. ardından gerçekleşen diyalog
- napıyosun
+ taşı alcam
- ortala geç
ortalayıp geçtikten sonra arabadan bir takım sesler ve büyükbabamdan yükselen pezevengin evladı gibi haykırışlarla yola devam ettik. bunu da niye anlattım bilmiyorum. büyükbabamı çok seviyorum. bye.
