""Bir Adam Yaratmak" adlı eserinde Necip Fazıl Kısakürek kahramanı Hüsrev'e şunları söyletir: "Razıyım bir toz parçası olayım. insanlar üzerime basarak geçsin . Canım acısın , acısını duyayım . Razıyım bir kertenkele olayım . Kızgın yaz günlerinde bir bahçe duvarına tırmanayım, Tırnaklarımı tuğlalara geçireyim. Yeşil ve ıslak sırtımı güneşe vereyim . Fakat güneşle sırtım arasındaki öpüşmeyi duyayım. Tuğlaların incecik zerrelerini sayayım . Kovuklardaki böceklerin , bir boru içinden bakar gibi bana baktıklarını göreyim ve düşüneyim . Razıyım bir nokta olayım. Fakat o noktaya bütün kâinat , bütün mevcudiyetiyle dolsun ." bu cümlelerde her ne kadar Hüsrev'in varoluş sancılarını çektiğini hissetsek de bir kertenkele gibi olmayı düşündürmesi ve aslında etrafımızda sadece canlı değil , cansız olan bir çok şey ile empati kurmamızın da düşünce dünyamızda ve hayatı daha anlamlı kılmamızda etkilerinin olduğunu gözler önüne sermektedir.Bu cümleleri okuduğumda acaba ne derece empati kuruyoruz diye düşünmeden edemedim . Fransızca kökenli empati sözcüğü için TDK Güncel Türkçe Sözlük "duygudaşlık" sözcüğü ile açıklama yapmakla yetinmiş. Necip Fazıl kerkenkele ile duygudaş olmayı ne güzel ifade etmiş . Biz bırakın kertenkele ile duygudaş olmayı insanlarla duygudaş olmayı başaramıyoruz. Sadece eleştiri okları yaralamayı, sitem sözcükleri ile vurmayı, yanlış anlamalarla anlamı anlamsızlaştırmayı başarıyoruz. Salyangoz olup sırtında evi ile sürünmenin , fil olup kocaman bir burun, kulak ve gövde ile yaşamanın , çöp kutusu olup içine her pisliği içine almanın , iğne olup bir çok yere batmanın, Kirpi olup binlerce diken ile dolaşmanın - bu örnekleri çoğaltmak mümkün- ne demek olduğunu insan olarak hissedebildiğimiz ölçüde insan olabileceğiz. O zaman insanoğlunun etrafına zarar verme alışkanlığını yitirmesine de şahit oluruz kim bilir ?"
