Bu tanım benimdir. Şu aralar işten çıkarılmış, 25 yaşında ve ailemle yaşıyorum. Bu yaşlarda aileniz sizi hala 16 yaşında gibi görür ve hiç bir büyük sorumluluk almamış gibi sizin almanız gereken sorumlulukları da kendileri almaya çalışır. Almaya çalışırkende etrafa "efendim o daha bunu yapamaz, hiç yapmadı" falan olur.
Bu konuda örnek yemek yapmaktır. En basitinden bi tarif öğrenirsiniz. Makarna tarifi olsun ve en basitinden tereyağ koymanız gerekir ancak ailenin büyük godamanları hemen olaya el atar ve seni bilmemekle suçlar. Tarif leş olur ve o yemek bi daha hiç yapılamaz.
Bu örnekler daha da çoğaltılabilir.
Aileyle yaşamanın en iyi yanı ise kimsenin niyetinin kötü olmadığını bilmektir.
