muhteşem kitaptan, beni ziyadesiyle etkileyen iki bölüm:
--spoiler-- *
(...)
Bütün bunlara diyecek yoktu. Ştoltz bir hayalperest değildi. Oblomov gibi fakat başka nedenlerle, o da aşırı tutkular aramıyordu. Ama istiyordu ki sevgileri sakin sakin akmaya başlamazdan önce kaynaktan fışkırarak çıksın, onu bir defa olsun kana kana içsinler, sonra ömürlerinin sonuna kadar bu mutluluk kaynağının nereden çıktığını bilerek yaşasınlar. Ştoltz telaştan, sabırsızlıktan ağlamaklı oluyor, adeta kan ter içinde kalarak kendi kendine soruyordu: "Beni seviyor mu, sevmiyor mu?" Bu soru içini kemiriyor, bir alev gibi dağılıp genişliyor, elini kolunu bağlıyordu: Bu artık bir aşk meselesi değil, bir hayat meselesi olmuştu. Ruhunda başka hiçbir şey yer almıyordu. *
(...)
Onsuz geçirdiği her gün, ona açamadığı her düşünce renksiz ve anlamsızdı. "Ah yarabbi," diyordu. "Keşke kızkardeşi olsaydım. Böyle bir insanla her zaman birlikte olabilmek, yalnız düşüncelerine değil, duygularına da karışmak, bozuk bir geçmişe ait itiraflara, fedakarlıklara, vicdan azaplarına gerek kalmaksızın onunla açık ve meşru bir yakınlık içinde yaşamak ne büyük bir mutluluk olurdu. (...)"
--spoiler--
