Saf zamanlarımda gerçekleşeceğini ümit ettiğim imkansız hayallerin, gerçekleşmediğini bile bile, tıpkı acı bir tebessüm gibi tekrar hayal etmenin vermiş olduğu dayanılmaz hissi, artık tam manasıyla yaşayamıyorum bile..
Evleneceğimizi ümit ediyordum.
Olmadı. ikimizin birlikteliğinden doğacak çocuk, acaba nasıl bir şey olurdu, diye soruyorum.
Yine olmadı.
Çocuğun başka bir adamdan oldu.
Bu hayalleri en başından tekrar kurmaya çalışmak çok mantıksız.
O kadar çok canım yanıyor ki bazen, hiçbir şey yaşanmamış gibi düşünmek istiyorum.
Senin başkasıyla evlenip, başkasından çocuk yapmış olman fikrini, öylesine unutuyorum ki bazen..
Utanmasam atlayıp yanına geleceğim.
Ama yok.
Her günün sonunda aynı karanlık.
Kurduğum hayaller, küçük bir çocuğu avutan basit oyuncaklar gibi.
Eninde sonunda sıkılıyorsun.
Ya paramparça ediyorsun, ya da şimdilik Bi köşeye bırakıp, gerçeklerle yüzleşiyorsun..
