Tam bir yil once siktir olmadan duzgunce gerceklestirdigim eylemdir.
Bir sirketin sponsorlugunda yazilimci olarak calisiyorum.
Ne ikinci sinif vatandas muamelesi gordum ne irkcilik gordum. Gidilen yere de bagli sanirim.
Turkiye'de kadin olmak ne kadar zordur. Rahatsiz ederler cevap vermeye korkarsin ama hep rahatsiz ederler. O huzursuzlukla yasamamak guzel.
Ingilizcem coh iyi ya diye gecinirken, hic bilmedigimi farkettim. Kendini ifade edememenin ne kadar zor oldugunu, ne kadar kotu hissettirdigini ogrendim. Sonra bunun dunyanin sonu olmadigini, elbet ogrenecegimi anladim. Hala cok iyi konusamiyorum ama kimseyle konusmaktan kacmiyorum en azindan.
Calisma aliskanliklarimiz arasinda fark beni dumura ugratti ilk bir kac ay. Turkiye'de ne cok somuruldugumuzu anladim. Burada bir is yetismemisse sorun planlamadadir calisanda degil. Turkiye'de neden gun 36 saat degil diye calisana yuklenilir. Oradakinin 1/4 u kadar is aliyoruz uzerimize ama her seyiyle emin olarak canliya aliyoruz, hata cikarsa duzeltiriz dusturuyla degil.
Gereksiz araba, kiyafet, ayakkabi, spor salonu gosteris silsilesinden uzak olmak beni cok mutlu ediyor. Seni tanimlayan bunlarin hic biri degil. Herkes gidiyor diye spora gitmiyor kimse ornegin. Herkes tek tip degil. Cunku kendini baska sekillerde ifade edebiliyorsun, bu bastirilanlarin sucu degil. Kadin kiyafeti giymis bir erkek ol, ozel gunlerde sutyen tak hatta kimse seni otekilestirmez.
Her seyin luks olmamasi, ihtiyacin olan ne ise bilmem kac aylik maasini yatirmadan alabilmek cok guzel bir his.
Su siralar kufur ettigimiz globallesmenin sayesinde, 2-3 ayda bir sevdiklerimi gorebilirken her sey cok guzeldi. Artik oyle degil, istesen de donemezsin -donus ucaklarina binemedik, patililerimizi almiyorlardi.
