belki tonla eksi yiyeceğim, fark etmez ama, ayakta durabilmemi ve (mümkün mertebe) depresyona girmeden yaşayabilmemi sağlıyor.
kronik bazı rahatsızlıklar grubuna sahibim, ve bu da benim çoğu zaman halsiz, güçsüz, takatsiz hissetmeme neden oluyor. kesin bir tedavi uygulayamıyorlar, çareyi alternatif yöntemlerde arıyorum.
düzenli namaz kıldığım zaman, fiziksel, zihinsel ve ruhsal olmak üzere üç ayrı kategori altında gerçekten önemli faydasını görüyorum, ve görece normal bir hayat sürebiliyorum. yani bana dışarıdan baktığınız zaman bir derdim sorunum hastalığım varmış gibi gözükmüyor hiç de.
ruhsal fayda olarak bunu sayabilirim, "kendimi" bedenimin başına gelenlerle özdeşleştirmediğimi fark ettim. hastalığın etkisini "ben buyum" demeden ve onunla özdeşleşmeden gözlemleyebiliyorum.
takıntı, endişe, korku, vesvese gibi duyguları hissediyorum, ama bunlar beni etkisi altına alamıyor, tanımlamıyor, idare edemiyor...
namaz kılmak bana gerçekte kim ve ne olduğumu her zaman hatırlatıyor. bir ruh diyelim hepimiz gibi, "bana olan" değil de "olan" şeyim. oldurana, yaradana, her çözümün kaynağına, sebeplerin sebebine dönmekten daha iyi ve üstün bir şey yapabileceğimi düşünmüyorum...
